HAWEE Bouw B.V.

Eruit halen wat erin zit, aandacht is alles én samen weet je meer. Als je HAWEE Bouw al samen zou kunnen vatten in één zin, dan is het dat. Maar één zin is nooit genoeg om veertig jaar ondernemerschap samen te vatten. En het is al zeker niet genoeg om het bijzondere verhaal van vader Hans en zijn drie zonen op te tekenen. Met z’n vieren bouwen ze aan hun bedrijf. Op naar nog minimaal veertig jaar!

Gemoedelijk zitten ze samen in de vergaderruimte op het industrieterrein in Udenhout. Vader Hans Wolfs met zijn drie zonen: Reinier, Hugo en Maurick. Vaak ontspannen lachend, serieus als het nodig is, elkaar aanvullend, maar vooral met de neuzen dezelfde kant op. HAWEE Bouw bestaat veertig jaar en dan kijk je natuurlijk ook even terug. Want dat wat in het verleden ligt, geeft ook richting aan de toekomst.

Twee rechterhanden

Hans: “Ik kwam er al jong achter dat ik niet gemaakt ben om in loondienst te werken. Dat heb ik geprobeerd en na drie maanden wist ik dat ik er niet gelukkig van zou worden. Op mijn vierentwintigste kocht ik een bus en gereedschap en zorgde ik voor een eigen telefoonnummer. Met een halve garage en een stuk tuin bij mijn ouders ben ik gewoon begonnen. Ik ben nu nog dankbaar voor de hulp die ik toen heb gekregen. Ik had geen ervaring in het ondernemerschap, maar ben wel behept met twee rechterhanden en mijn vader was architect, dus dat hielp ook wel. Bouwen is altijd mijn passie geweest en dat zal het ook altijd blijven. Ik hou ervan om mooie dingen te maken, om aan het einde van de dag tevreden om te kijken naar het concrete werk.”

Eerste werknemer op kantoor

HAWEE Bouw was geboren en bleek meteen succesvol. Hans verhuisde van de garage in Moergestel naar een woning met een bedrijfshal in hetzelfde dorp en breidde die hal later verder uit. Toen ook dat te klein werd, viel zijn oog op het industrieterrein in Udenhout. Eén bezoekje aan de gemeente was genoeg om een optie te nemen en een aantal maanden later stonden de handtekeningen. HAWEE Bouw verhuisde en Hans bleef gestaag doorbouwen. Aan projecten bij klanten, maar ook aan zijn zaak. Hans: “Inmiddels was mijn vrouw Gwendolyn gestopt met haar werk als logopediste en zij heeft 10 jaar lang de administratie voor haar rekening genomen. Behalve de drie kinderen opvoeden, heeft zij mij altijd breed ondersteund en dat doet ze nog! Wat ik een hele grote stap vond, was het aannemen van de eerste fulltime kantoormedewerker. Dat vond ik een moeilijke beslissing, omdat het gevoelsmatig niet meteen iets oplevert in directe omzet. Onzin natuurlijk, want uiteindelijk kun je meer werk verzetten als de kantoorzaken doorlopen. Maar ik vond dat echt wel een dingetje toen. Het gaf ons de kans om weer verder te groeien.”

Niet handig

En dat deed HAWEE Bouw, het groeide gestaag door. Er werd een timmerfabriek overgenomen, Hans werkte graag en veel. Terugblikkend zegt Hans met gevoel voor understatement: “Dat was geen handige stap, het waren hele drukke tijden, zowel privé als op het werk.” Om een lang verhaal kort te maken, de timmerfabriek ging failliet. En de economische crisis die volgde, zette ook het bouwbedrijf onder druk. Hans: “Dat waren heel taaie tijden, het faillissement van de timmerfabriek had er natuurlijk al flink ingehakt, het faillissement van het bouwbedrijf was ook moeilijk. Het voelde alsof ik het vertrouwen van mensen had geschaad en ik wilde dat koste wat kost rechtzetten. Ik heb wekenlang gebeld met iedereen om te vertellen wat er aan de hand was en om te beloven dat ik iedereen honderd procent ging betalen. Ik heb er vier jaar over gedaan, maar ik ben mijn belofte wel nagekomen! Vertrouwen en transparantie is alles.”

Keukentafel

Reinier weet nog goed hoe er aan de keukentafel open en eerlijk werd gecommuniceerd over de mindere tijden: “Dat deed me toen wel wat en heeft me ook iets gebracht. Een drive om ervoor te zorgen dat dat niet meer zou gebeuren. Vier jaar na het faillissement ben ik in de zaak gekomen. Als student in Utrecht had ik daar een bouwbedrijf, maar ik wilde terug naar Brabant. Als ik mijn eigen bedrijf hier zou voortzetten, zou ik een concurrent van mijn vader worden, maar ik wilde veel liever met hem samenwerken. We hebben het er ook over gehad of ik niet eerst ergens anders zou moeten gaan werken. Dat zag ik niet zitten, ik wilde graag samen werken, van hem leren en niet pas het stokje overnemen als hij er mee zou stoppen.” Zo gezegd, zo gedaan. Hans: “We hebben er samen hard aan getrokken en met de komst van Reinier hebben we echt wel verbeterslagen gemaakt. Het draaide beter dan voorheen.”

Gelijke voet

Zo’n tweeënhalf jaar daarna, meldde Hugo zich. Hij had een goede baan, maar kon zijn ondernemende kant daar niet in kwijt. Hans was niet verbaasd, maar vond dat Reinier en Hugo er eerst samen over moesten praten: “Zij zullen immers hopelijk langer met elkaar samen werken dan met mij.” Ook dat was snel beklonken. De derde zoon Maurick maakte zijn universitaire studie technische bedrijfskunde en supply chain management af, en werkte ‘in between jobs’ thuis mee. Dat beviel zo goed, dat ook hij te kennen gaf in de familiezaak te willen werken. Hans: “En zo is het gebeurd, we hebben alle vier 25% van de aandelen; we staan op gelijke voet. Al mijn zoons staan met regelmaat op de steigers, ik ben ervan overtuigd dat we ons werk alleen maar goed kunnen doen als we zelf alles weten. Als je je mannen met heel koud weer op pad stuurt, moet je gevoeld hebben hoe dat is. En je moet vanaf het eerste klantcontact weten wat je zegt en kunt beloven. Wij bouwen met aandacht, voor onze klanten, voor de spullen en materialen, voor onze mensen. Aandacht is alles. Dat is het altijd geweest, maar bij de doorstart heb ik de tijd genomen om te herijken. Om mijn eigen tekortkomingen onder ogen te zien, maar ook om duidelijk te krijgen wat mijn manier van werken is. En daar bleek aandacht de rode draad te zijn. We trekken dus als vanzelf klanten aan die dat ook belangrijk vinden en dat werkt heel goed.”

Samen

Alle vier ‘de Wolven’ hebben hun eigen aandachtsgebied, ieder hun eigen kwaliteiten en focus. Samen beslissen ze alles. Wat er gebeurt als er beslissingen genomen moeten worden en de meningen zijn verdeeld? Hugo lachend: “Dan wint degene die de beste argumenten heeft. Nee, we komen daar eigenlijk altijd wel uit met elkaar. Juist omdat we zo open zijn. Ben je het ergens niet mee eens? Dan zeg je dat. Je kunt het ook niet altijd met elkaar eens zijn, hoeft ook niet. Zolang je maar blijft communiceren en weet dat je kunt bouwen op specifieke expertises van de anderen.” Maurick: “En we hebben nooit wrokgevoelens trouwens. Dat scheelt ook. We vullen elkaar ook echt aan. Zo zijn we weer uit ons jasje aan het groeien, maar ik zie dan dat er ook nog winst is te halen uit de ruimte die we wél hebben.”

Valkuilen

Hans: “De jongens doen het echt geweldig samen, het bedrijf had nooit zo goed kunnen draaien zonder hen. Met z’n vieren weten we veel meer dan ik alleen. En eerlijk is eerlijk, van Boekel accountants en adviseurs begeleidde ons goed in het hele proces. Ze hebben kritisch meegedacht en ons gewezen op valkuilen.” Bart Braspenning vult hem aan: “Het is zo ontzettend knap hoe deze mannen omgaan met veranderingen. Dat typeert goede ondernemers en dat zit hier duidelijk in de genen. Bart Brok is vanuit ons kantoor in de praktijk veel betrokken bij HAWEE, de klik die er is, is heel belangrijk. HAWEE bouwt met aandacht, ze gaan voor de relatie. Wij doen in wezen hetzelfde.”

Over veertig jaar?

Aan toekomstvoorspellingen doen de heren van HAWEE niet, maar één ding staat als een paal boven water. De broers en hun vader willen blijven bouwen aan de toekomst. Het kan altijd beter tenslotte. Reinier: “Als ik zo om me heen kijk en ik zie ons zitten, dan denk ik: ‘mooier kan het niet!’. Samen met je familie werken aan dit mooie bedrijf, ik kan me niet voorstellen dat het ooit anders gaat zijn. We kunnen onszelf geen betere compagnons wensen. Wanneer Pa stopt met werken? Dat weet niemand, toch?” De 64-jarige Hans lacht: “Voorlopig ga ik nog door, bouwen is mijn passie en ik heb verder weinig hobby’s. Het is wel belangrijk dat ik mijn zonen niet in de weg ga zitten, zij moeten vrij kunnen ondernemen. Ik ben blij dat zaken nu helemaal op z’n plek lijken te vallen, samen zijn we sterk en ik vertrouw erop dat ieder op zijn eigen manier eruit haalt wat erin zit!”